آنقدر که در اسلام به بخش اخلاق و آراستگى روان، به خوبى‏ها و پیراستگى‏اش از رذایل اهمیت داده شده است، به عبادات اهمیت داده نشده است.

  نکته‏اى لطیف‏

شما مى‏دانید که در نمازهاى واجب روزانه، لازم است که انسان از شروع‏ تکبیرةالاحرام تا پایان نماز حضور قلب داشته باشد؛ ولى اکثر مردم در هنگام اداى نماز، حواسشان به بسیارى از امور پیوند مى‏خورد و گاهى آن چنان دچار حواس‏پرتى مى‏شوند که در عدد رکعات نماز شک مى‏کنند. با این وجود در عین اینکه ساختمان نماز آن طورى که باید، ساخته نمى‏شود؛ خداوند بهم زدن نماز را اجازه نداده؛ بلکه ادامه همان نماز ناقص و معیوب را واجب دانسته است.

چیزى که هست براى رفع نقص و عیب نماز، مقرراتى تحت عنوان «شکیات» قرار داده است که با اجراى موضوع شکیات، نقص نماز برطرف مى‏گردد. چنین نمازى در پیشگاه خداى بزرگ مقبول است؛ ولى به ذره‏اى حسد، به اندکى کبر در نماز رضایت نداده و نمى‏دهد.

اگر انسان به اجراى وضو، یا غسل، یا نماز واجب با رعایت کردن تمام شرایط موفق گردد، و یا با اجراى روزه، با آن همه سختى و مشقتش موفق شود، و یا حجى مانند حج ابراهیم بجاى آورد؛ ولى ذره‏اى ریا و خودنمایى در آن نماز، روزه یا حج راه پیدا کند، تمام عبادت باطل و مردود خواهد بود، چرا؟

براى اینکه ذره‏اى از یکى از رذایل اخلاقى که ریا مى‏باشد، هم چون آفت به خرمن عبادت هجوم کرده و آن عبادت را از ارزش و بها مى‏اندازد. حواس پرتى و عیب در عمل و یا ورود بعضى از نواقص بخشیده شده است؛ اما به اندازه یک ارزن آلوده کردن عبادت به ریا اجازه داده نشده است.

 «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ» «ویل» علیه کسانى است که در نماز، آلوده به ریا هستند، گرفتار آمدن به شک در نماز، آلوده شدن به حواس‏پرتى، رعایت نکردن برخى از شرایط غیر واجب، مبطل نماز نیست؛ ولى راه پیداکردن بعضى از عیوب اخلاقى مبطل نماز و باعث نفرین خدا بر آن نماز و نمازگزار است.